Reizen door een dal.

Er is weer licht!!  Ik kan de bomen weer door het bos zien, de nevel trekt op en het leven krijgt weer zijn glans. 
Nadat ik uit ZA ben teruggekeerd, alweer 3 weken geleden, lukte het me niet de draad weer op te pakken. Ik kon niks geen interesse opbrengen voor de zaken die mij zo lekker bezig hadden gehouden voor ik vertrok. Blij was ik wel familie en vrienden weer te zien, dan had ik dan geen last van die lusteloosheid. 
Maar eenmaal thuis in mijn eigen coconnetje, dat ik zelf zo zorgvuldig en veilig heb opgebouwd, daar wist ik me geen raad met mezelf. Ik kon me er gewoon niet toe zetten om aan de slag te gaan.  Mijn geliefde projectjes die ik met zoveel zin en vertrouwen voor 6 weken had geparkeerd konden me ook niet aanzetten tot enige actie. Ik kan het ook niet uitleggen wat het precies is, denk maar aan iets als apathie en dan net nog met de mond dicht. Leegte die naar beneden toe is gericht. Dus niks positiefs aan. Het enige wat me dan echt uit dat gat haalt is yoga, Iyengar yoga om precies te zijn. Dat is al meer dan 10 jaar zo,  daar vind ik echt vrede in mezelf en met de wereld. In de langdurige poses, asanas, ontstaat er een weldadige leegte en word ik een met alles om me heen. En dat blijft dan wel even echter niet heel lang. Daarna zak ik weer af, heb er dan wel weer van geproefd, van de zin, en weer iets geraakt in mezelf waarmee ik me dan langzaamaan en soms rap weer op kan hijsen. Maar goed na een yogales als ik al twee weken terug ben besloot ik Mystiek in te lopen. Nog helemaal zen van de les werd ik geprikkeld door al die mooie boeken. Ik kocht er een aantal en snelde me naar huis wegens enorme zin in voer voor de geest. Ik las er 1 in een dag uit. ( 'Niets in dit boek is waar, maar het is precies zoals het is'. Bob Frissell. ). Wat ik hier nu precies mee wil zeggen? Ik heb geen idee, alleen dat ik me geprikkeld voelde door de vele boeken en hun inhoud, al die dingen waar ik geen weet van heb lonkten naar me en gaven me een positieve impuls. Hierdoor vergat ik mijn lusteloze wezen en kon ik wegvluchten in een andere werkelijkheid dan mijn grauwe werkelijkheid.

Nu is deze toestand waarin ik mij zo nu en dan kan bevinden niet iets nieuws. Zo'n periode heeft ook wel met mijn vrouwelijkheid te maken alleen kon ik niet begrijpen dat het ik me nu net na zo een geweldige reis zo geweldig klote kon voelen. Is dat niet enorm ondankbaar!!? Ik moest me schamen. En dan komt de rest er meteen achteraan. Schuld, schaamte en alle andere opgeborgen gevoelens kwamen er lekker bij zitten en begonnen met elkaar Angelique onder uit te halen. Als je daar eenmaal bent aangeland zit je meteen fijn in een vicieuze cirkel en komen alle pijnlichamen aan de beurt en weer en weer. Van 'Wat kan jij nou met jouw opleiding', 'je doet er niet toe' 'wie denk je wel niet dat je bent'  tot 'je bent niks bijzonders ' en 'wie zit ter nou op jou te wachten' ze komen allemaal de revue langs. Tja wie kent ze niet? Ik weet natuurlijk ook wel dat we daar allemaal last van hebben. Ik hoopte tevergeefs dat ze nu toch eens klaar zouden zijn met mij. Helaas, grondig genoeg heb ik mijn onderbewuste landschap nog steeds niet doorgeworsteld dat is dan weer duidelijk. De ondermijnende gedachten komen van ver en zitten diep en als je niet beter weet laat je je hele leven er door bepalen. Nou dat wil ik niet dus hup ...  

Gelukkig was ik een weekend bij een workshop waar ik fijn onder de mensen was en mooie ontmoetingen had.  Heel 'toevallig' was daar iemand die mij aansprak, letterlijk en figuurlijk, die ook nog eens coach bleek te zijn. Nu toeval bestaat natuurlijk niet en ik nam het teken voor waar door een afspraak met deze persoon te maken. Zo geschiedde en nu heb ik er twee sessies op zitten. Zachtjes aan klim ik weer uit het dal. Begrijp me niet verkeerd ik denk dat deze van grote waarde kunnen zijn als we ze maar willen zien voor wat ze zijn. Een schreeuw om aandacht bijvoorbeeld, meestal is het iets wat terug blijft komen, een patroon dat nu en dan zijn kop weer opsteekt om ons weer wakker te proberen te schudden. Dat stemmetje dat zegt "Halllloooo, werk aan de winkel, hier is iets wat geheeld mag worden". Daarmee zet een dal zich gelijk aan de mogelijkheid tot groei. Zonder dal geen piek. Prachtig toch!? Zo word ik dan weer steeds een beetje blijer. Blij ei.
Dus vandaag kan ik mijn pen weer oppakken en stroomt alles weer.  Nog niet lekker wild en vrolijk maar zo'n beetje rustig en met vertrouwen.
​Het volgende dal neem ik me voor, zal ik eerder zien voor wat het is, dat er iets in me is dat me wakker wil schudden. Het helpt ook om het op te schrijven..., dus bij deze.
​